Achteraf...

1.
De verschillende kanten van het verhaal,
belicht en verteld door de groten der aarde,
die zo goed weten dat je niet altijd kan blijven
leven in het sprookje dat "liefde" heet.

2.
We zagen elkaar, blind voor de harde realiteit,
terwijl die ons later hard terugpakte, door
plotseling op te duiken en te kwetsen, zoals
ooit voorspeld was door het fenomeen "ruzie".

3.
Daar stonden we dan, te vechten, te schreeuwen,
terwijl de tranen stroomden en de woorden klonken,
liefdeloosheid was een feit, en de innige goedmaking
loste niets op, slechts een leegte die later op zou duiken.

4.
De omgeving was sceptisch doch blij door illusie,
het beste voorhebben met anderen, maar stiekem hopen
dat ze leren dat het niet zo makkelijk is om een toekomst te
hebben met elkaar, omdat liefde niet genoeg is.

5.
Verscheurde zielen door verdriet en woede, die zelf nu
ook weten dat het een gevecht is om lief te hebben en
ze al die jaren voorgelogen zijn door sprookjes met prinsen op
paarden die nooit op komen dagen in het echte leven.

6.
En de goedmaking die uitblijft, het wachten dat wanhopig wordt,
de radeloosheid van de stilte die heerst, dat rest ons slechts,
mijn liefste, omdat we vergaten hoe het was om niet te lijden,
om gelukkig te zijn, zoals ons samenzijn uitsloot.

Wauw, mijn eerste gedicht met 6 strofen :]