Depressie?

Ik ben eigenlijk niet depressief geweest, alleen is het een tijdje niet zo goed met mij gegaan.
Ik heb CVS gehad, het duurde zo'n 3 jaar voordat ik weer hele dagen naar school kon gaan (daarvoor lukte dat niet omdat ik zo moe was)
Ondertussen waren er nog allemaal andere dingen bij gekomen, zo had ik weinig vertrouwen meer in mezelf, erg veel spanning en was elke ochtend heel misselijk (van de spanning) en was ook nog behoorlijk afgevallen (waardoor een psycholoog vol bleef houden dat ik anorexie had, ben ik dus meteen weg gegaan)
Vooral toen ik nog niet wist wat ik had kon ik soms érg down zijn (heb ik nog steeds wel, maar minder), maar echt depressief ben ik volgens mij nooit geweest.
Vorig jaar ben ik opgenomen geweest op een soort psychiatrische afdeling, dat heeft echt héél veel geholpen.
Ik ben nu ook albijna helemaal weg bij de psychiater waar ik nu nog bij ben, dus het gaat nu wel goed met me.

*hug 4 all of U*

omdat dat altijd helpt ^^

Ik ben vanaf ongeveer mijn 11e tot aan mijn 16e zwaar depressief geweest. Op de basisschool ben ik heel erg gepest, en op de middelbare school kwam ik opeens in een klas terecht waar dat niet het geval was. Toen realiseerde ik me dus dat het niet echt normaal is dat mensen je altijd maar als een stuk vuil behandelen. Daarvoor was ik het zo gewend geraakt dat het me niet eens meer iets deed als ik rotopmerking nummer zoveel te horen kreeg.
Uiteindelijk ben ik aan het einde van de brugklas, begin tweede klas heel erg veranderd, waardoor ik mezelf ook heel erg kwijt ben geraakt. Ik werd steeds onzekerder, kreeg steeds minder zelfvertrouwen. Uiteindelijk heb ik daarvoor jaren bij een psycholoog gelopen, en later een waardeloze 'maatschappelijk werkster' die de boel alleen maar erger maakte. Daar kwam in de vierde klas nog bij dat mijn toenmalige vrienden mij een voor een lieten vallen. Toen werd het nog een beetje erger. Daardoor vertrouw ik mensen nu bijna niet meer. Een enkeling krijgt het nog voor elkaar mijn vertrouwen te winnen, een enkeling...

Ik ben nu meestal redelijk gelukkig, soms heb ik terugvallen, maar dat is ook meer mijn manier van stress eruit gooien denk ik, gewoon even alles eruit janken en dan weer verder. Dat lucht op.
Ik heb nog steeds nauwelijks zelfvertrouwen, ben vrij pessimistisch ingesteld, en ik heb een hekel aan zo'n 98% van alle mensen. Verder heb ik het ook totaal niet op grote groepen mensen, ik vind het al doodeng als een groepje van 2 of meer onbekende mensen op mij af komt. Bang dat ze me wat willen aandoen enzo. Door al dat gepest en 'vrienden' die me in de steek lieten heb ik ook een behoorlijke verlatingsangst ontwikkeld, en waarschijnlijk ook een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Ik had daarvoor eigenlijk opgenomen kunnen worden, dat heb ik niet gedaan, omdat die instelling niet deugde voor mijn gevoel, en het me ook niet waarschijnlijk lijkt dat je OPS kunt behandelen in een veilige omgeving.

Na 5 keer overnieuw schrijven, besloot ik het wat korter te maken.
Ik heb op 3 verschillende basisscholen gezeten: De eerste was de leukste, maar werd daar wel bijna compleet genegeerd.
De tweede werd ik vernederd door de juf.
De derde werd ik ernstig gepest.
Dat resulteerde dus in een minderwaardigheidscomplex en een mogelijke depressie.

Op de middelbare school, 1e klas, werd ik vernederd door 2 jongens uit m'n klas, waren echt reteirritant, maar hadden schijt aan de leraressen, dus het hield niet op.
Ondertussen had ik wel 'vriendinnen' gemaakt.
Die hield ik tot vorige week. Vertel ik zo meer over.
2e t/m 4e gingen redelijk, ik had last van downs, moest naar de maatschappelijk werker e.d.

In de 5e klas ben ik verhuisd van Rotterdam Zuid naar Maassluis. Ben wel op dezelfde school gebleven. Maar ik werd kritischer wat betreft vriendschappen. Die vriendinnen, waren dus echt apatisch, ze vinden rotterdam centrum te ver. Ze wonen op zuid. 5 minuten met de metro und hoppa.

als we naar de stad gingen, om te shoppen, wilden ze altijd eerst naar de bieb toe, namen ze 10 boeken mee (welke idioot doet dat nou als ie gaat shoppen?), gingen ze eten, en weg. Of zonder reden ("doei.") of omdat de boeken te zwaar waren. En de een ging altijd de ander achterna. Liep ik in mn eentje door de stad. M'n tranen ingehouden.

Ze wilden nooit naar mij toe komen, ik moest altijd naar hen toe komen, en dat was ik zat. Zo kwam het dat ik in de zomervakantie in een sociaal isolement zat: ze wilden niet naar mij toe komen, ik had geen geld om naar hen te gaan, als ik wilde. Voor de rest had ik dus echt niemand.

Na intensief praten met iemand die weet hoe ik me voel, weliswaar via msn, heb ik besloten om dat ene jaartje nog bij ze te blijven. Zodat ik niet alleen zit.

Dat ging dus faliekant mis. Afgelopen week, gaf ik ze een suggestie, werd ik uitgescholden. het ging dus over school, dat ze een herkansing zouden krijgen als ze als tweede gingen. Weet je wel wat je zegt?
Ik zit dus al een paar dagen zonder ze. En als ze me echt terugwillen, komen ze maar naar mij toe. Tot nu toe niet gedaan.

Pech gehad.
Maar ik voel me dus nu weer schuldig, dat ik geen vrienden heb, tegenover mezelf.
Aan de andere kant is er een last van mijn schouders gevallen, thank god.

Maar nu voel ik me dus al best lang down. Depressie wil ik het niet noemen, al voelt het wel zo, maar anders voel ik me weer zo zielig en drama.

Naast dat heb ik nog een vermoeden... maar dat vertel ik eerst iemand anders.
Sorry voor het alsnog lange verhaal.

Een excuses voor een lang verhaal is hier niet nodig hoor
Ik begrijp wat er in je omgaat, want dit jaar gaat voor mij ook heel anders verlopen, weliswaar heb ik wel vrienden, ik ben twee keer aan de kant gezet door mijn toen beste vriendin, na 7 jaar. Dat is wel een tijdje geleden maar dan nog, toen zat ik ook zonder vrienden. Je komt vast wel aardige mensen tegen het lijf

Ik zit op dit moment met het probleem dat al mijn vrienden naar München en Parijs gaan voor excursie, en ik dus in mn uppie naar Berlijn met allemaal vreemde mensen en mensen die ik niet mag en die mij ook niet mogen. Ik heb er nu al helemaal geen zin in om daar vriendloos heen te gaan, vreselijk. Het enige positieve dat ik kan bedenken is dat Sven Friedrich rond die tijd in Berlijn moet zitten..

Vampire schreef:Een excuses voor een lang verhaal is hier niet nodig hoor
Ik begrijp wat er in je omgaat, want dit jaar gaat voor mij ook heel anders verlopen, weliswaar heb ik wel vrienden, ik ben twee keer aan de kant gezet door mijn toen beste vriendin, na 7 jaar. Dat is wel een tijdje geleden maar dan nog, toen zat ik ook zonder vrienden. Je komt vast wel aardige mensen tegen het lijf

Ik zit op dit moment met het probleem dat al mijn vrienden naar München en Parijs gaan voor excursie, en ik dus in mn uppie naar Berlijn met allemaal vreemde mensen en mensen die ik niet mag en die mij ook niet mogen. Ik heb er nu al helemaal geen zin in om daar vriendloos heen te gaan, vreselijk. Het enige positieve dat ik kan bedenken is dat Sven Friedrich rond die tijd in Berlijn moet zitten..

Dat lijkt me echt vreselijk, in je eentje naar een excursie gaan, al wetende dat anderen wel met iemand zijn...
Kun je niet iets regelen dat je toch met hen meemag? Door bijvoorbeeld met iemand anders te ruilen die niet naar München of Parijs wilt?

Dan had ik Frans in mijn vakkenpakket moeten hebben, München zou kunnen maar dat zit vol xD

Vampire schreef:Dan had ik Frans in mijn vakkenpakket moeten hebben, München zou kunnen maar dat zit vol xD

maar ruilen, kan dat echt niet dan? :O
Oh en frans suckt. Serieus :'D

Nee, helaas niet.

Ik heb dat in de 4e ook gehad.. in mijn eentje op excursie.
Was toen half depressief dat ik alleen moest.. maar uiteindelijk bleek het toch wel mee te vallen. Het klinkt mss een beetje vreemd, maar als je in je eentje moet, zie je alles toch van een andere kant, best grappig om een keertje mee te maken;)

Oh god :') ik moet in de 4e ook alleen xD gelukig duurt het nog 2jaar

Ik zal wel ergens mededelen hoe het was als ik terug ben x']

Ik moest laatst met mijn hondje naar de dierenarts vanwege haar tandjes, ze is oud.
En wat hangt daar aan de muur? Een poster voor antidepressiva voor je huisdier. Het lijkt wel of het eerder een trend is om depressief te zijn dan dat het echt een aandoening is ofzo. Gezellig met de hele familie aan de antidepressiva..

Voor huisdieren? Wtf..
Voor heel veel mensen werkt het zelfs averechts. Ze krijgen ineens waan ideeën en worden soms nog deppresiever ><

Meestal is het zo dat je eerst nog depressiever word en daarna minder. Waarbij ik nu ga twijfelen of het dan minder wordt dan normaal, of gewoon als je eerst depressief was.

Ik ben wel een tijdje depressief geweest ja. Nouja, depressie wil ik het niet noemen, want ik herinner me er weinig van, hoewel het maar 1á2 jaar geleden is, maar het leek er op. De laatste tijd gaat het gelukkig goed met me Mede door geweldige vrienden (:

Ik las zojuist mijn bericht terug die in 2010 is geschreven.

Ik kan je vertellen dat er een heleboel dingen zijn gebeurd in 2011. Onder andere de vrede tussen die 2 chicks waar ik ruzie mee had is gekomen. We gaan -hopelijk- over een week weer meeten (al zijn ze nog net zo raar als eerst, een dag van te voren afzeggen, zoals ze altijd deden).

Ik heb ook een goede vriend gevonden, we zien mekaar zo vaak mogelijk. Hij kwam precies op het goeie moment: toen ik van school af ging. We zijn stapelgek op mekaar, maar ik verdom het om verliefd te worden. Naast hem heb ik nog 2 gozers ontmoet die wel aardig zijn, waardoor ik niet meer in een sociaal isolement zit.

Met die goede vriend ga ik waarschijnlijk samenwonen! Klinkt risicovol, het is wel een vriendschap, maar persoonlijk vind ik het interessant en uitdagend. Vooral omdat die gozer voor het eerst op zichzelf gaat. Ik kan hem steunen en hij kan mij steunen.

Daarnaast: Ik ga een webshop opzetten! Woo-hoo. Een grote droom van mij die uitkomt, het is te mooi om waar te zijn. Ben er nu vet druk mee bezig, en ik zorg er persoonlijk voor dat het een succes wordt.

Maar ook weer nadelen, wat mijn geluk toch best wegspoelt.
- Mijn oom begon me weer lastig te vallen. Hij had iets gedaan in 2009, en dat heb ik opgekropt tot en met. Ik had het aan helemaal niemand verteld. Toen hij me weer begon lastig te vallen, via facebook weliswaar, kwam die hele zooi weer naar boven, en daardoor ging het dus slecht met me. Nooit gedacht dat een berichtje van een paar woorden zoveel los kon maken.
- Nou, ik was wel leuk aangenomen vorig jaar, bij een bedrijf, maar nu ben ik op straat gezet, ik ben niet meer nodig. Hele dagen thuis zitten, omdat ik geen geld heb, en omdat ik werk moet zoeken. Conclusie: Familie teleurgesteld, ik teleurgesteld.

Maar stiekem wel een beetje blij want het was toch best saai werk, en vermoeiend, omdat ik zoveel ging nadenken over dingen die er niet toededen. En ik had een hele vreemde baas.

- Mijn stiefpa ondergaat volgende maand een zware operatie. Toch best schrikken. Ja, lekker je familie in de steek laten voor die vriend van je, ga maar vluchten... nee, ik heb het er vandaag over gehad met ze en ze steunen me juist met dat samenwonen. Ik moet voor mezelf gaan zeiden ze.

Anyways, ik heb nog steeds hoop, en ik moet en zal eruit komen.