Discussie: Lijfstraffen in opvoeding?

Ik verzeilde laatst in een discussie over opvoeding. Ik heb weliswaar geen kinderen en ik betwijfel of die er ooit zullen zijn, toch fascineert het me.

Op een gegeven moment gaf een (zeer streng gelovige) vrouw aan haar kinderen onder de vier jaar te straffen door met een latje op de billen/vingers te slaan. Wel zo dat het goed brandt, maar geen blauwe plekken achterlaat. Ze vond het zelf ook niet leuk, maar dit was de enige manier. Een paar keer slaan met het latje en dan bidden om vergeving. Het was in elk geval minder erg dan een 'Time out', want dat is pas wreed.

Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Slaan vind ik sowieso een zwaktebod van jewelste. Mijn zeer ongenuanceerde mening er in is dat als je je moet beroepen op meppen om je kind in gareel te houden, jij überhaupt niet aan seks had moeten beginnen. Zeker het planmatige aspect van bovenstaande voorbeeld, vond ik eng. En daarbij: wat leert een kind hier precies van? Dat hij mag slaan? Dat pa of moe zo zwak is in woorden dat hij/zij zich moet beroepen op meppen?

Begrijp me nu niet verkeerd: ik ga met een tweejarige ook geen discussie aan. Als ik 'Nee' zeg, en dan bedoel ik ook nee. Deze situatie heb ik wel degelijk meegemaakt en mijn nee werkte prima. Mijn moeder had vroeger het briljante 'Zullen wij even naar de gang gaan...' waar zowel mijn zus als ik allebei doodsbang voor waren. Mijn moeder heeft een aantal jaar geleden toegegeven eigenlijk niet te weten wat er dan op de gang zou gebeuren, want zuslief en ik hadden allebei wel het vermoeden dat het niet plezierig ging zijn. Mijn vader gebruikte liever 'Ik ben niet kwaad, ik ben teleurgesteld' die ook prima werkte.

Nu goed, ieder kind is natuurlijk anders. Ik kan zelfs ergens nog volgen dat je als ouder op een gegeven moment zo wanhopig/zat/over je theewater bent dat je kindlief nogal hardhandig aanpakt. Volgen, niet goedkeuren, want ook dan mag je als ouders mijn inziens even achter je oren krabben of dit wel helemaal goed gaat.

Men kan ook natuurlijk de beruchte 'Maar vroeger... en zij zijn er ook goed van af gekomen' er bij halen. Ja, dat was vroeger. Een andere tijd, letterlijk. Zijn ook zat ontspoorde figuren uit gekomen, dat hield meppen niet tegen.

Maar tussen een eeuwige discussie aan gaan en meppen zit nog een middenweg. Ik ben dus een pertinent tegenstander. Onmacht is geen manier van opvoeden en slaan lijkt mij de verkeerde boodschap hoe dan ook afgeven, of dit nu impulsief gebeurt of rationeel doordacht is.

Geef je mening! Let op: blijf wel beleefd. Men hoeft niet tot op het bot te zuigen om gelijk te krijgen, zeg dan gewoon "Let's agree, to disagree."

Ik ben tegen, het kan heel erg schadelijk zijn voor de ontwikkeling van een kind.

Ik ben als kind altijd rustig, lief en meestal gehoorzaam geweest. Mijn ouders kunnen goed met me omgaan, want ze weten niet beter dat ik 'anders' kan reageren en m'n mond hou als ze toch een keertje tegen me uitflippen.

Mijn ouders zijn gescheiden en 3 maanden later had mijn vader al een nieuwe vriendin. Probeer dat maar op je 9de maar eens te verwerken en vooral omdat het een goede bekende is. Snel kwam trok ze bij mij vader in en ging zich met de opvoeding bemoeien. Het waren kleine dingen die mij het bloed onder de nagels haalden en mijn zusje was het engeltje dat alles netjes en goed deed. Het kwam op een gegeven moment zo ver dat ik ieder weekend te horen kreeg dat ik niets was, niets zou worden en dat ik beter op kon tyfen. Leuk hoor, tegen een 11-jarige.

Eigenlijk had ik liever dan een paar klappen gehad, waardoor ik mijn moeder en instantie's (had tig pyschiaters/vertrouwenspersonen/ect.) kon laten zien hoeveel pijn ze me deed en dat er wat aan gedaan kon worden (politie en dat soort toestanden).

Maar met mij is het goed gekomen. Ik ga niet meer naar mn vader (hij speelde een behoorlijke rol in dit alles) en ben gelukkig, Heb een lieve vriend, moeder en stiefvader (die ik inmiddels beschouw als een echte ouder). en misschien ook belangrijk: ik heb een betere opleiding en later een betere baan die zij ooit kan krijgen. Hoezo ik zou niets worden?


Maar dat is wat ik heb meegemaakt heb. Vergeet niet dat psychische mishandeling ook mishandeling is. Het is beter dat een kind te laten weten dat het niet door de beugel kan door standvastig te zijn. Niet te gaan tieren en slaan. En ergens verwennen mensen hun kinderen te veel. Laatst zat er in de trein een vader met zijn dochtertje. Het kind schreeuwde dat het ergens anders wou zitten (wijzend richting de 1ste klas) en de man gaf haar een snoepje om te kalmeren. Na 3 minuten tierde het kind weer...

Ik heb beiden meegemaakt maar daar wil ik liever niet uitgebreid over gaan praten..
Ik zie m'n pa nu al zo'n 8 jaar niet meer doordat het 'lieve stille verlegen' meisje met vazen begon te gooien op een leeftijd van 7 jaar omdat ze het spuugzat was wat hij bij mam, mn zusje en mij deed.

Ik ben vroeger ook altijd gewoon gemept als ik iets deed wat niet mag.
Dan had je wel meteen in je hoofd van 'dat doe ik nooit meer'.

Maar dan ook weer niet zo hard dat het ging bloeden ofzo.

Maar, alleen lief praten werkt bij de meeste jongeren denk ik niet. Van die jongens met aardige moeders zijn vaak zelf vreselijk asociale kutkoters, valt dat niet op?

Gewoon straffen door middel van op de gang te zetten als ze nog jong zijn, als ze ouder zijn werkt een week geen computer vaak ook aardig goed x']

ik ging altijd lachen als mijn moeder me billenkoek gaf xD